Duvel Blues #20 Festival 20th Anniversary Puurs (27-05-2023) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: Duvel Blues © Rootsville 2023

Fijne pre-avond gisteren in Kabal met Scotch No Soda, en ik had er van genoten. Vandaag echter was het tijd voor het grote werk. Happy Birthday zou ik zeggen want ze blazen daar vandaag 20 kaarsjes uit, dus hiep hiep hoera ! voor Gust en zijn kornuiten. Druk programma alweer verdeeld over 2 tenten dit jaar, dus geen “Schuur” meer voor de akoestische optredens. De zon was alweer van de partij en de blues liefhebbers hadden alweer de weg naar Puurs gevonden en dit ondanks de concurrentie met Peer, maar gezien het programma hier, was dat niet zo moeilijk te verstaan.

Wie deze dag mocht openen, waren de jongens van Hideaway. Nog maar net gezien als afsluiter van het festival in Stekene vorig weekend en nu mochten ze het Duvelbal openen. Altijd goed voor een stevige portie ambiance deze jongens, die al meer dan 30 jaar timmeren aan de blues highway en met succes. De band bestaat nog steeds uit Ralph Bonte (zang en gitaar), Jean-Marie Herman (gitaar), Johan Guidee (drums), Geeraard De Groote (sax), Erik Vandekerckhove (bas) en vandaag geen Patrick Cuyvers aan de toetsen want hij werd vervangen door Gunther Callewaert.

Altijd een goede drive bij hun optredens waar ze verschillende stijlen als blues, soul, cajun en zelfs Tex-Mex weten met elkaar te mixen. Naar goede gewoonte gaven de jongens alweer het beste van zichzelf en schoten de boel in gang met ‘The House Is Rockin’, gevolgd door ‘Bye Bye Baby’. Van in het begin was er al redelijk wat volk komen opdagen en gelijk hadden ze want het was weer dik in orde. ‘Way From Home’, ‘Wouldn’t Lay My Guitar Down’, ‘Jump From 6 To 6’ of ‘The Button Belly Boogie’, je mag het allemaal al eens gehoord hebben maar het klinkt nog altijd even fris als van ouds. Met ‘Raise The Roof’ mochten de boys afsluiten en kregen een weldadig applaus voor hun, alweer, puike prestatie. Alvast een mooi begin van de dag.

Na de wervelende opener, mochten we verhuizen voor het eerste akoestische optreden van de dag, waar de eer alweer was weggelegd door twee toppers uit ons Belgenland: Bruno Deneckere & Kathleen Vandenhoudt. Paar weken geleden, met full band, hun nieuwste cd “Sharing The Blues” weten voorstellen en het was een schitterend concert. Ik twijfelde er geen seconde aan , dat ze die prestatie vandaag zouden herhalen.

En dat deden ze ook en met verve, startend met het mooie ‘So In Love With You’op de voet gevolgd door ‘Reach For My Arms’ en het al even knappe ‘Now My Lighthouse Is Gone’. Persoonlijk kreeg ik hier een kopie voorgeschoteld van hun Gents optreden, maar nu zonder begeleidingsband. Het klonk alleszins fantastisch en ik genoot alweer met volle teugen van songs als ‘Drifting’, ‘Moonlight’ of ‘The Blues’. Die twee zijn voor elkaar gemaakt op een podium. Deel één ging veel te snel voorbij maar gelukkig mochten ze nog eens later op de dag terugkomen.

Terug naar de “grote” tent waar een verrassing van formaat stond te wachten met Kevin & The Blues Groovers. Waarschijnlijk niet erg bekend bij het grote publiek, maar deze band uit New Orleans is gewoon TOP ! Getuige hun laatste album “Something Old, Someting New, Something Borrowed Blues” is van uitzonderlijke kwaliteit. De band bestaat uit de 23-jarige Kevin Gullage, die wordt bijgestaan door Tony Gullage (bas), Brandon Adams (Hammond), Carlton Ross (gitaar), Roderick Jackson (sax) en Mac Carter (drums). Kevin en zijn band brengen de typische mix van jazz, blues en funk en in zijn live-performances hoor je de erfenis van zeventig jaar rootsmuziek. Als jonge keyboardspeler staat Kevin zijn mannetje naast een all-star begeleidingsband, met leden die hun strepen verdienden bij alle groten uit het blues circuit. Dit moest je gezien hebben.

En of we het gezien maar vooral gehoord hebben. Direct boenk patat erop en het publiek ingepakt met hun eigen versie van ‘Sweet Home Chicago’, gevolgd door een al even sterke versie van ‘House Of the Rising Sun’. De monden gingen open van verbazing, want de energie die van het podium straalde was enorm. Vervolg met ‘If You Have The Blues’ en een ‘Pride And Joy’ gespeeld in een hels tempo. Wat een knaller was dat man, iedereen na enkele songs ingepakt. De mannen weten duidelijk de show te verzorgen en Kevin weet zichzelf goed aan een publiek te verkopen, maar het zijn wel beregoede muzikanten. ‘Proud Mary’ en ‘The Blues Is Allright’ sloten dit feestelijk optreden af. Achteraf waren de meningen wat verdeeld. Sommigen vonden dat er teveel covers inzaten, kan zijn, maar mij stoorde het in ieder geval niet. Het was feest voor de verjaardag van Duvelblues en dit was de partyband bij uitstek.

Hierna mochten in de kleine tent Bruno & Kathleen hun tweede deel ten beste geven. Het duo bleef op hetzelfde niveau verder gaan waar ze ons, na de eerste set, hadden achtergelaten en trakteerden ons nog op tal van songs die ook op hun uitstekende, nieuwe cd staan. Ik denk dan vooral aan ‘How Broken Can A Heart be’, ‘Crescent Of The Moon’, ‘I Count Them All’ om uiteindelijk af te sluiten met de titeltrack van het album ‘Sharing The Blues’. Het was alweer dik in orde en het zoveelste bewijs dat ons land pakken talent bezit. Bedankt Kathleen, bedankt Bruno, het was weer genieten geblazen.

We trokken dan terug naar de grote tent voor de volgende act van de dag. Dat heen en weer verhuis deed mij denken aan het liedje van Dr Anders P “Veerpont”, maar dit geheel terzijde. Tijd voor een grote dame met Vanessa Collier. Super dat ze die op Duvel hadden kunnen krijgen, want al zeker een optreden om naar uit te kijken.

Vanessa Collier werd in onze contreien voor het eerst opgemerkt toen ze in 2017 deel uitmaakte van de Ruf’s Blues Caravan. Als zangeres en saxofonist stal ze toen de show, maar dit kreeg echter geen verder Europees vervolg. Ze bleef echter aan de weg timmeren in haar thuisland en groeide daar tot één van de meest succesvolle vrouwelijke performers. Verschillende albums staan er ondertussen al op haar naam en ondanks dat blues de basis is van haar muzikaal gebeuren is ze niet vies om wat overstapjes te maken naar soul, funk of jazz.

Dat leverde haar ondertussen al een paar prijzen op in het blue smilieu. Vorig jaar liet ze iedereen met verstomming staan bij haar prestatie op Swing Wespelaar en mijn verwachtingen waren dan ook hoog gespannen. Vanessa Collier (vocals, saxophones, guitar) had meegebracht: Laura Chavez (guitar), Andrew Crane (bass), and Byron Cage (drums).

Gezien ze pas eind vorig jaar een nieuwe cd op de markt had gebracht was het maar logisch dat we daar redelijk wat werk uit kregen zoals ‘The Run Around’ en ‘Whiskey And Woman’, maar ook de gekende en lang uitgesponnen cover van Ann Peebles ‘I Can’t Stand The Rain’, ontbrak niet op het appel. Zoals te verwachten, was dit alweer een knaller van formaat en vol energie en de aanwezigen, waarvan het aantal met de uren gestaag was gegroeid, genoten met volle teugen.

Funky met een bluesy kantje, stevige grooves en fijne gitaarlicks maakten van dit optreden wel iets speciaals. Laura Chavez is een enorm talent op gitaar en dat hebben we geweten en je haren komen recht als Vanessa haar sax bovenhaalt en de warme klanken de tent in stuurt.’Sweatin’ Like A Pig, Singin’ Like An Angel’, ‘Tongue Tied’ of ‘Two Parts Sugar, One Part Lime’ allemaal dik in orde en dit was er weer eentje om in te kaderen.

Na dit meer dan powerful optreden ging ik het wat rustiger zoeken met de gig van Kevin Burt. Er zijn altijd memorabele optredens in de kleine tent en vermoedelijk zou dit er ook eentje zijn. Burt brengt een imposante, van soul druipende set, gekenmerkt door zijn warme stem en doorleefd harmonica- en gitaarspel.

Gelijkgestemde artiesten als Bill Withers en Aaron Neville zijn nooit ver weg. Kevin Burt heeft na enkele decennia een onwrikbare reputatie in de VS, maar steekt zelden de Grote Plas over richting Europa. Een buitenkans dus om deze topper in actie te zien. Met ‘The Power Of Love’ van Al Green start de man uit Waterloo, Iowa zijn optreden en onmiddellijk komen zijn muzikale kwaliteiten bovendrijven, een ietwat bijwijlen falsetachtige stem die verschillende octaven aankan en zijn geweldig fingerpicking werk zijn de grote troeven.

Hij vervolgt met ‘Come On See About Me’ en ‘Lonely People’ een song die hij heeft opgedragen aan de daklozen in Memphis. Hij weet zijn bindteksten goed te formuleren, soms met een vleugje humor maar steeds “to the point”. Hij gaat verder met ‘You Should Never Left me Alone’, ‘Something Special About You’ of nog ‘Smack Dab In The Middle’. Knap werk mister Burt u hebt onze harten veroverd.

Terug een Belgische topper op de affiche op deze feesteditie met niemand minder van Beverly Jo Scott. Ik ben fan van haar programma op Classic 21 op zondagmiddag en had al een aantal keren de kans om haar solo te zien optreden en dat was steeds een waar genoegen. Vandaag was ze echter aanwezig met een volledige band en dat zou haar songs wel anders maar vooral voller doen klinken vermoedde ik. Iedereen zal deze “power lady” wel kennen, en niet in het minste vanwege haar indrukwekkende Janis Joplin tribute tour doorheen Europa van enkele jaren geleden waarbij ze vele grote concertzalen op stelten zette.

Ze werd geboren in Deer park in 1959 en groeide op in Bay Minette, Alabama maar belandde in de vroege jaren tachtig in Brussel. Ondertussen is ze uitgegroeid tot een vaste waarde in de muziekwereld. Sommigen waren wat sceptisch over de aanwezigheid van BJ op deze Duvelblues editie. Maar BJ zou zonder moeite de criticasters de mond snoeren met een optreden van jewelste en dat zich ontpopte tot de verrassing van de avond. Astemblieft !

Het was direct knallen met ‘One Shot Shy’ en ‘Light That Torch’ en je zag dat haar werk al zeker niet onbekend klonk bij de aanwezigen. De lat werd door BJ en haar uitstekende band en achtergrond zangeressen hoog gelegd. ‘Rip The Sack’, ‘No Desire’, ‘Soul On Fire’, allemaal songs van uitstekende kwaliteit. Met ‘Tolling’ en haar versies van Cocker’s ‘With A Little Help From My  Friends’, sloot  BJ dit optreden van formaat af. Zoals ik al zei, de verrassing van de dag, en hoe !

Hierna maakte ik mij op  voor de laatste akoestische set van de dag en die was weer niet min want de organisatie had Jontavious Willis kunnen strikken. Jawadde.

Jontavious werd geboren in 1996 in Greenville,  Georgia. De man brengt vooral country blues en hij is een begenadigd gitarist en songwriter. Zijn laatste plaat “Spectacular Class” dateert al van 2019 maar is een pareltje in het genre. Jontavious kan je best beschrijven als “ 70 jarige blues man in het lichaam van een 20 jarige” en daarmee is het belangrijkste gezegd.

En dit werd een optreden waar ik likkebaardend zat naar te luisteren. Jontavious wist mij van in het begin mee te trekken in zijn wereld en dit op uitzonderlijke wijze met zijn falsetstemmetje en zijn fantastisch gitaarspel in songs als ‘Won’t You Tell Me Mama’, ‘Make Me A Pallet on You Floor’ van de grote Mississippi John Hurt (de man kent zijn klassiekers) of het knappe ‘Drummer Boy Blues, song waarbij hij op zijn gitaar het geluid nabootst van een snare drum. Klasse mannekes ! Jontavious is niet allen een begenadigd gitarist maar liet ook horen de de Mississippi saxofoon voro hem ook geen geheimen meer heeft en dit deed hij met een uitstekende ‘Trainsong’. Hij bleef de mooie sogs rondstrooien zoals onder andere ‘I’m Going’ en Ray Charles’ ‘What I Say’. Bedank Duvelblues om deze geweldige muzikant naar ons land te halen, het was een waar genoegen om die mens aan het werk te zien. Dit was Genieten met een hoofdletter !

Deze 25ste editie wordt dan stevig afgesloten met Band Of Friends. Het steviger werk, niet weggelegd voor watjes maar wel voor fans van Rory Gallagher en laat mij nu net fan zijn van Rory. Rock on baby !

Helaas verloor de wereld Rory Gallagher op 14 juni 1995 en voor zijn toegewijde fans en volgers was dit een echte tragedie. Maar wees gerust, dit is geen eerbetoon aan Rory, maar een viering van zijn leven en muziek gebracht door Gerry McAvoy. Degenen die het voorrecht hadden om Rory Gallagher live te zien, bevestigen keer op keer dat Band of Friends het dichtst in de buurt komt van zijn sound, stijl en pure energie. Ik ben benieuwd want voor mij was Sinnerboy, tot op heden, de real stuff als het over Rory ging.

Buiten Gerry McAvoy aan de bas, die zelf zo’n 20 jaar tourde met Rory, hebben we nog Brendan O’Neill aan de drums, Paul Rose op gitaar en Jim Kirkpatrick (zang en gitaar). Vuurwerk gegarandeerd. En vuurwerk was het zeker wanneer het blikje met Rory hits werd opengetrokken en kwistig de zaal in geslingerd en ik denk daar bij aan zaken zoals ‘Messing With The Kid’ of ‘Moonchild’. De lijst is eindeloos lang en het was net een jukebox met enkel Gallagher songs. Het publiek apprecieerde dit zeker en vast wel want er was nog een stevig massa volk aanwezig om zich te voeden aan de energie en de kracht die van het pdoium afdroop. Fuiven zei U? Wel hier werden we op onze wenken bediend.

Goede wijn behoeft geen krans zegt het spreekwoord, ik ga het dus kort houden hier. Dit was een zeer geslaagde editie van Duvelblues. Genieten van begin tot einde en alweer een aantal pluimen om op de al rijk gevulde hoed van de organisatie te steken. Duvelblues U was geweldig. Bedank Gust & co en alvast tot volgende jaar !!!

Marcel